Laos: Phonsavan

Zaterdag ben ik om 8.30 uur opgehaald door mijn privechauffeur om naar Phonsavan te reizen. Een ritje van 264 kilometer die 8 uur duurde , inclusief lunch en plaspauzes. Die ochtend was ik vroeg opgestaan voor de aalmoes-ceremonie en heb deels van de reis geslapen. Nou ja, slapen... De weg liep door de bergen met alleen maar bochten en een aantal mooie haarspeldbochten. Daarnaast zijn de wegen echt slecht, waardoor we zigzaggend door de bochten gingen en slapen dus niet heel comfortabel was. Mijn lijkt geen Engels te kennen, behalve de woorden: foto, wc, lunch en oké, dus het was wel lekker rustig;-)
Onderweg is het een groot avontuur, naast alle bochten en kuilen in de weg. Zo staan er midden in de bochten auto's en vrachtwagens stil en moet mij chauffeur die zien te ontwijken. En dan heb me ook nog de dieren. Eenden, ganzen, kalkoenen, waterbuffels, honden, kippen met hun kuikens, varkens... Alles loopt midden op de weg en de honden lijken de voorkeur te hebben om daar te slapen. Maar de hanen zij echt het toppunt! Ik denk dat die beesten hier levensmoe zijn. Hoe vaak mijn chauffeur niet col op de rem heeft moeten gaan omdat zo'n beest zich voor de wagen heeft gegooid?! Echt ongelofelijk!
Maar goed, na 8 uur kom ik aan in Phosovan. Het meest stoffige stadje dat ik ooit heb gezien! Het is de oude hoofdstad van Laos, maar in de Vietnam-oorlog is alles met de grond gelijk gemaakt. Er is nu een nieuwe stad, maar het heeft weinig uitstraling. En er is ook niet veel te beleven. Naast mij hotel zit een shopping market, maar die is vooral gericht op Laotianen. Ik ben de enige westerse die er rond loopt en ze kijken me ook niet al te aardig aan. Aan de andere kant van mijn hotel zit een restaurantje waar ik maar een biertje ga drinken. Daar aan de praat geraakt met Engelsen die het hadden over Holland en wat een fantastisch land het was. Echt heel bizar dat je in Zuidoost Azië bent en mensen ervaringen over Nederland hoort delen. Na ze nog wat tips te hebben gegeven (er bestaat meer als alleen Amsterdam), gaan eten in een rustig restaurantje en op tijd naar bed gegaan.
De volgende dag een heerlijk Aziatisch ontbijt op en toen stond mijn chauffeur met Engelstalige gids klaar om 8.30 uur. Vandaag zou ik een tour krijgen naar Plain of Jars (de vlakte der kruiken). Deze vlaktes liggen bezaaid met stenen kruiken waarvan de herkomst niet duidelijk is. Archeologen denken dat het soort graftombes waren, omdat er as en menselijke resten in zijn gevonden. De Laotianen denken dat het oude whiskey kruiken zijn.
We zijn op 3 vlaktes geweest waar de eeuwenoude zandstenen kruiken liggen. Op de eerste vlakte ligt een enorme kruik die duizenden kilo's weegt. De Laotianen zeggen dat heg een overwinningsglas is voor de mythische koning Jeuan. Daarnaast liggen er nog zo'n 250 kruiken. Op de tweede vlakte lagen zo'n 90 kruiken en daar heb ik ook een lunch gegeten. Daar kwam ik een ouder Zwitsers stel tegen, die ik de dag ervoor ook had ontmoet.
Om wat afwisseling in het programma te hebben, gaf de gids aan dat we naar Ban Napia zouden gaan, een klein dorpje in de buurt, ook wel War Spoon Village genaamd. Voorheen maakten de inwoners hier lepels van oude bommen die gevonden werden. Ze maakten dan een ondergrondse oven, gooide de bom erin (en zochten dekking!) en van het materiaal dat overbleef maakten ze lepels. Nu maken ze nog steeds lepels, maar aangezien ze bommen toch een beetje gevaarlijk vinden, maken ze het nu van afval, zoals automaterialen. Het was leuk om te zien dat zo'n primitief dorpje (waar ze wel weer de smartphones en tv's hebben), hard werkt om rond te komen. Ze ontvingen me erg vriendelijk en nadat ik een lepel en olifantje had gekocht, moest dit gevierd worden! Er kwam een grote fles bier en het glas ging rond.
Daarna zijn we naar de derde vlakte gegaan. Daar liggen zo'n 150 kruiken op een heuvel met een geweldig uitzicht. Zowel aan de kruiken als de omgeving zie je nog veel gevolgen van de zware Amerikaanse B52 bommen. Sommige kruiken zijn kapot en in het landschap zijn grote kraters. Daarnaast zijn er op sommige plekken nog steeds mensen bezig met het opruimen van de mijnen en resten van de bommen. Het was zichtbaar dat erg veel gevonden werd, overal lagen kleine kuiltjes waar ze resten hadden opgegraven. Dit werk werd gedaan door vrouwen, want die zijn volgens mijn gids voorzichtiger en dat is nodig omdat er nog steeds bommen en mijnen liggen.
Vervolgens ben ik teruggekomen in mijn hotel, waarna ik op eigen gelegenheid het UXO Center kon bezoeken. De overblijfselen van de oorlog, het onontplofte materiaal, de zogenaamde UXO's (unexploded ordenance) worden nog steeds veel gebruikt. Onderweg naar het UXO Center werd ik echter uitgenodigd door de Zwitsers om een biertje te drinken. Dat werden er iets meer dan 1 en na een gezellige avond ben ik rustig terug gewandeld naar mijn hotel.
De volgende ochtend werd ik weer opgehaald door mijn chauffeur en ben ik naar Mulberries Project gereden. Hier produceren Laotiaanse vrouwen producten van zijde met de hand. Ik heb daar een rondleiding gekregen. Het project is een manier om families in de omgeving een inkomen de geven, terwijl ze het Laotiaanse weven behouden. Mooi project!
Daarna naar het vliegveld, nou ja... dit mag écht de naam vliegveld niet hebben!! Het is meer een huisje (inchecken en boarden zonder beveiliging) met daarachter een weg die ze landingsbaan noemen. Maar goed, het vliegtuig van Lao Airlines ziet er goed uit. We hebben 20 minuten vertraging, omdat het vliegtuig pas 5 minuten van tevoren land. Met zo'n 10 man aan boord vliegen we naar Vientiane, de hoofdstad van Laos, een vlucht van 30 minuten.