Laos: Vientiane

Maandag ben ik aangekomen in Vientiane. Nadat ik uit het vliegtuig stapte, moest ik even wennen. Waar het de afgelopen dag 24 graden was en 's avonds 17 graden (brrr...), was het hier 33 graden. Ook op dit vliegveld gaat het erg snel met de beveiliging: de tassen worden uit het vliegtuig geladen en kan je direct meenemen.
Op het vliegveld een taxi genomen naar mijn hostel. Wat normaal een ritje van 15 minuten is, duurt nu een uur. Tegelijkertijd met mijn vliegtuig, is de Chinese President aangekomen voor een staatsbezoek. Ik heb die man niet gezien, maar wel de drommen mensen langs de kant van de weg. Een deel van de wegen in Vientiane is afgesloten en daarom duurt het even voordat ik bij mijn hostel ben.
Mijn hostel is tevens ook een café. Het ziet er super modern uit en heeft daarnaast heerlijke bedden (met gordijntjes, zodat je niet van anderen wakker wordt) en regendouches.
Al snel ontmoet ik iemand uit Duitsland, waarmee ik op pad ga. Zij is ook vandaag aangekomen en begint net met haar reis. We verkennen Vientiane een beetje en brengen een bezoek aan de Patuxai, de Laotiaanse Arc de Triomphe. Maar dan wel een mooiere versie als je het mij vraagt. De triomfboog is gebouwd met cement dat de VS gegeven had om een nieuw luchthaven aan te leggen. Het is een rijk versierde triomfboog geworden met veel details en kleurrijk schilderwerk.
Vervolgens zijn we een hapje gaan eten onder het genot van een biertje.
De volgende dag zijn we weer samen op stap gegaan. Allereerst zijn we gaan shoppen. Ik ben door bijna al mijn lange broeken heen (en die heb ik echt nodig tegen de muggen! Op de een of andere manier gaan ze één voor één stuk. Nu is het lastig met mijn lengte en gewicht om een passende broek te regelen, maar met behulp van 2 ijverige verkoopsters is het me gelukt. Niet de meest modieuze broeken, maar ach... Ik ben op vakantie ;-)
Vervolgens hebben we de bus genomen naar Wat Xieng Khuan, een boeddha park, zo'n 25 kilometer buiten Vientiane. De busrit duurt een uur over de hobbelende weg. Het is een klein gebied met een collectie enorme, betonnen Boeddha en hindoe beelden. Vervolgens de bus terug genomen om Vientiane verder te verkennen. Na alle grote bezienswaardigheden; de That Dam (Zwarte Stoepa, was ooit bedekt met een laagje goud, maar dat is er lang geleden door Siamezen afgeroofd), Wat Si Saket en museum (oudste nog intact zijnde tempel in Vientiane), Wat Phrea Kaew, Neman we een tuktuk naar Pha That Luang, een boeddhistische stoepa, een enorm bouwwerk van blinkend goud. Naast de stoepa staan er nog een aantal tempels en verblijven van monniken. Daarnaast ligt er ook een enorme gouden Boeddha. Vervolgens met de tuktuk terug en nog even ruzie staan maken over de prijs. De chauffeur wilde iets anders dan afgesproken... Vervolgens nog even naar de Patuxai gelopen om te kijken of het open was om met de trappen naar boven te gaan, maar helaas waren we te laat. Wel vonden we het tijd voor een biertje!!
De volgende ochtend ben ik naar de Talat Sao, de ochtendmarkt, gegaan. Vervolgens naar de Patuxai om te trappen te beklimmen voor het uitzicht op Vientiane. Na wat omzwervingen in Vientiane, waarbij ik een beetje aan het smelten ben van de hitte, ben ik vervolgens bij het COPE Visitor Center uitgekomen. Dat is een bezoekerscentrum van COPE, een organisatie voor slachtoffers van clusterbommen. De gevolgen van de Vietnamoorlog zijn hier goed zichtbaar en de gevolgen zijn nog steeds aanwezig voor de bevolking. Het was heel indrukwekkend!
Daarna terug naar mijn hostel voor een snelle douche en een hapje eten, want om 18.00 uur stond gepland dat ik opgehaald zou worden voor mijn nachtbus naar Mijn volgende bestemming. Nadat de chauffeur een half uur te laat was, klom ik in de tuktuk, die al aardig vol zat, in de verwachting dat we direct neer het busstation zouden gaan. Echter hebben we nog eerst 3 rondjes door Vientiane gereden, om vervolgens net buiten het centrum ook nog iemand op te halen, in het centrum nog iemand op te halen en toen bij het busstation aan te komen om te mensen voor de nachtbus naar Luang Prabang te droppen. Vervolgens weer onderweg, in een steeds heviger zwarte rook uitlatende tuktuk. Ver buiten Vientiane stoot de chauffeur en zegt dat er een andere tuktuk moet komen, deze is kapot. Inmiddels is het 20.10 uur en de bus vertrekt om 20.30 uur. Iedereen aardig in de stress, aangezien de bus vol kan zitten en kan vertrekken. Na 10 minuten staat er een mini-van klaar en begint de race naar het busstation. Daar komen we precies op tijd aan en iedereen zoekt zijn plekje in de bus. De bus bestaat uit zo'n 6 stapelbedden aan iedere zijde van de bus, die aan elkaar geregen zitten. Elk bed moet met gedeeld worden, ook al hebben ze het formaat van een 1 persoonsbed. Ik had het geluk dat ik het niet hoefde te delen, ik weet anders niet hoe dat had moeten passen... De kussens en dekens zijn smoezelig, maar gelukkig heb ik een eigen slaapzakken bij me. De reis naar Pakse kan beginnen!!